هر سال کشت و کشتکاری، اندازه زیادی از ماده های ارزشمند زیستی کانی و آلی از راه فرآورده های برداشت شده و بدست آمده از خاک از میان می رود که این ماده ها باید به روش یا گونه ای به خاک برگردانده تا دوباره توان خاک برای کشت های دیگر و آینده آماده شود.
برخی از این ماده های زیستی از دست رفته می تواند از روش آمیخته کردن ته مانده کاه و کلش این کشتزارها دوباره فراهم شود. بی گمان، افزودن کودهای شیمیایی به خاک، نه تنها ماده های سودمند خاک را برنمی گرداند، وانگه، مایه آلودگی های خاک و آب های زیرزمینی و روان خواهد بود
برخی از این ماده های سودمند از دست رفته می تواند از شیوه درهم آمیختن پسماندهای کاه و کلش کشتزارها دوباره به خاک برگشته که نگونبختانه با آتش زدن این پسماندهای زراعی، این فرآیند فراهم نخواهد شد.
هر ساله و در موسم برداشت کشت گندم، چه بسیار در نکوهش و سرزنش کار آتش زدن پسماندهای کشاورزی به ویژه کاه و کلش سخن ها گفته می شود. گرم تر شدن دمای پیرامونی، ساخته شدن گازهای کشنده و زیان آور مانند مونو اکسید کربن، دی اکسید کربن و اکسید نیتروژن، آلودگی های زیست پیرامونی ما، از بین بردن جانوران ریز و درشت ساکن کشتزارها، آسان کردن فرسایش خاک و نابود و ناتوان کردن ویژگی های شیمیایی و فیزیکی خاک از پیامدهای زیان آور آتش زدن پسماند های کاه و کلش کشتزارهای گندم می باشد و با پخش پیام های فرهنگی و بازدارنده از دستگاههای دست اندرکار، این رویه ناروا همچنان ادامه دارد.
در یک نگاه و برای دریافت ژرفای ناگوار این رخداد همیشگی، در بیومس خاک (Biomass) یا زیست توده خاک، میلیونها جاندار میکروسکوپی و یا کوچک و بزرگ پیکر زندگی می کنند که با آتش زدن این پسماندهای کاه و کلش، دمای روی خاک به 300 تا 350 درجه سانتی گراد رسیده که رسیدن به این دما و گرما، نابودی این جانداران را به همراه خواهد داشت.
در پایان پیشنهاد می شود در راستای افزودن فرهنگ برداشت و نیز کاهش این ناهنجاری ها، دستگاههای دست اندرکار دولتی و غیردولتی با سرمایه گذاری شایسته مانند بهبود نرخ مکانیزاسیون کشاورزی و انجام برنامه ریزی بایسته "خاک ورزی"، در راستای بهبود اکوسیستم و بیومس خاک، کوشش کنند.